dream1

…άγγιξα τρομαγμένος τη δεξιά μου παλάμη με τον δείκτη του αριστερού χεριού μου. Ήταν σκοτάδι. Δεν έβλεπα. Μόνο ψηλαφούσα. Ένιωσα στην αφή κάτι παχύρρευστο, σαν αίμα. Έκπληκτος ένιωσα το ίδιο ακουμπώντας το δεξί μου πήχυ και πιο πάνω το βραχίονα. Ήμουν παντού ματωμένος; Έβγαλα τη μπλούζα μου. Παντού στο σώμα μου η ίδια αίσθηση. Αίμα παντού; Ήμουν βαριά τραυματισμένος; Μήπως και νεκρός; Μου ήρθε λιποθυμία. Επιτέλους ξύπνησα. Μες στο σκοτάδι, εστιάζω τη προσοχή μου στη δεξιά μου παλάμη. Διακρίνω κάποιες σκιές. Πρέπει να είναι αίμα. Να δεις που δεν ήταν μόνο όνειρο. Πρέπει να έχω γεμίσει παντού αίμα. Θυμάμαι διηγήσεις βαριά τραυματισμένων, που αντιλαμβάνονται πρώτα την κατάσταση τους σαν σε όνειρο. Ένας τρόμος, ο μεγαλύτερος που έχω νιώσει ποτέ με διαπερνά. Τελικά μάλλον ήρθε η στιγμή. Ή πέθανα ή πεθαίνω. Κάθε τι πια είναι ανώφελο. Μήπως να ξανακοιμηθώ; Μήπως έτσι το πέρασμα στον άλλο κόσμο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, θα είναι ευκολότερο; Μες στη θανατερή μου μέθη ανοίγω μηχανικά το διακόπτη του φωτός. Και κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου τη δεξιά μου παλάμη. Εκ πρώτης όψεως οι σκιές του υποτιθέμενου αίματος δεν φαίνονται. Παίρνω θάρρος και κοιτάζω καλύτερα. Απίστευτο… Αίμα δεν βλέπω πουθενά. Μόνο μέσα μου, εκεί που του αρμόζει, ελπίζω να βρίσκεται. Αρχικά ενθουσιάζομαι. Είμαι ζωντανός, είμαι υγιής. Είμαι υγιής; Μήπως από φόβο κοιμήθηκα και ονειρεύομαι ότι είμαι εντάξει; Δεν αντέχω άλλο. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Και κυρίως δεν βρίσκω πια ένα αδιαμφισβήτητο τρόπο διάκρισης ανάμεσα στον ύπνο και την εγρήγορση, τη ζωή και το θάνατο. Αδύναμος απ την όλη περιπέτεια, σηκώνομαι απ το κρεβάτι. Κάνω νευρικές βόλτες μες στο σπίτι. Επικαλούμαι όσες θείες δυνάμεις γνωρίζω, ευχαριστώντας τες για τη σωτηρία μου, μια σωτηρία από κάτι που ίσως δεν με απείλησε ποτέ. πραγματικά. Και βέβαια όλα αυτά και πάλι μόνο στην περίπτωση που δεν κοιμήθηκα από εξάντληση βουτηγμένος στο αίμα μου. Πίνω νερό. Πολύ νερό. Γιατί να έχω ανάγκη τόσο μεγάλη ποσότητα νερού; Να δεις ότι έχω χάσει πολύ αίμα. Αρχίζω και πολύ να κοιτάζομαι. Ξεγυμνώνομαι μπροστά στον καθρέφτη. Μες στο χτυποκάρδι μου βλέπω το σώμα μου ανέπαφο. Εγείρεται μέσα μου μπρος στη θέα του γυμνού και μια ρανίδα σεξουαλικότητας. Αυτό με χαροποιεί. Οι νεκροί δεν νομίζω να διεγείρονται. Την ίδια στιγμή χτυπά το τηλέφωνο. Με παίρνει εκείνη έντρομη, από ένα θρίλερ που είδε και τη συντάραξε. Αρχίζω να αισθάνομαι καλύτερα. Σαν να απορρόφησε ο τρόμος της τον τρόμο μου. Σαν να έπρεπε να ασχοληθώ με τον τρόμο ενός άλλου και να ξεχάσω τον δικό μου. Οι δυο τρόμοι γρήγορα μετατράπηκαν σε ένα συνονθύλευμα γλυκύτητας, απομακρύνοντας τουλάχιστον για κάποιο διάστημα το μοιραίο…