Παράκαμψη πλοήγησης

87

  • 19 Μαρτίου, 2007 – 2:55 μμ
  • Αναρτήθηκε στις like-poems

ο θάνατος

έρωτας με πλουμιστές ανταύγειες

κατανάλωνε μουσική μες στο γρασίδι

όσο εκείνος

σχεδίαζε πώς να τη φιλήσει

9 Comments

  1. Κάθε φορά που μπαίνω καινούργιο ντεκόρ!
    Πάντως το ποίημα είναι πολύ ωραίο όπως κι όλα τα τελευταία σου

  2. Όσο καταναλώνει μουσική ο θάνατος κάποιοι θα φιλιούνται κάτω απ’ το βλέμμα του, νομίζοντας ότι είναι άγγελος…

    Δεν είναι όλα τόσο πονηρά βαλμένα;
    Έχω καιρό να διαβάσω 5 τόσο όμορφες γραμμές…

  3. χ/π ναι προσπάθησα να φτιάξω μια πολυσύθετη εικόνα που να εκφράζει διάφορα μέρη της ψυχής μου – thnx
    uqbar ακριβώς αυτό νιώθω, ότι είναι όλα πολύ έντεχνα σχεδιασμένα προς μια κατεύθυνση από ένα όν που επιβιώνει πατώντας πάνω μας, στις σκέψεις, τα σώματα, τα συναισθήματα μας, τις συνειδήσεις μας, τις χαρές και τις λύπες μας, κι όλα αυτά μέσω αυτής της μοναδικής εφεύρεσης που λέγεται «εγώ» – σ’ ευχαριστώ

  4. Ελξη «ποιητικού» πεδίου. Εξαιρετικό.

  5. Να και ένας θάνατος που γεννάει ζωή…

  6. 87 φιλιά να της δώσει.87 φορές να την αναστήσει κ να την ξαναπεθάνει.κ στο τέλος κ τα 87 θα της φαίνονται λίγα..

  7. padrazo πολύ ωραία η έκφραση «ποιητικό πεδίο»
    lust time πάντα ο θάνατος γίνεται ζωή αλλά και η ζωή θάνατος
    avissos 87 φιλιά, ούτε καν 88, δεν είναι κι άσχημα…

  8. μ’αρεσε πολύ.

    (τα είπες όλα μέσα από τόσες λίγες λέξεις)

  9. σ ευχαριστώ πολύ αλεξάνδρα


Αφήστε απάντηση στον/στην markosthegnostic Ακύρωση απάντησης